Michelin opracował technologię ogumienia radialnego w 1946 roku. Dlaczego uznaje się to za tak przełomową innowację? Dlatego, że koncepcja opony radialnej zakłada oddzielenie struktury boków od czoła opony. A zatem po upuszczeniu powietrza z opony radialnej jej boki pozostają płaskie. Z kolei dzięki temu, że środkowa część opony jest oddzielona od boków, powierzchnia styku z podłożem zwiększa się, przyjmując bardziej prostokątny kształt.
Inaczej sprawy się mają w przypadku opon diagonalnych, gdzie czoło i boki są ze sobą połączone, przez co przekrój opony jest bardziej kulisty. Spuszczenie powietrza z takiej opony powoduje deformację nie tylko boków, ale również czoła opony. W efekcie powierzchnia styku z podłożem ma kształt owalny i jest mniejsza niż w oponie radialnej.
Zaletą opon radialnych jest zatem fakt, że po obniżeniu ciśnienia czoło lepiej przylega do podłoża, a ponieważ ciężar rozkłada się na większą powierzchnię, zmniejsza się nacisk na cm2 ziemi.
